فیلم‌های مهجور از کارگردانان مشهور {قسمت دوم}

گروه فرهنگ و هنر: حتی بزرگترین و نام‌آشناترین کارگردان‌ها هم فیلم‌هایی ساخته‌اند که به هر دلیلی از دید خیلی‌ها پنهان مانده‌ و زیاد بهشان توجه نشده است. بعضی وقت‌ها قبل از این که مشهور شوند و نامشان سر زبان مردم جهان بیاید، فیلم‌هایی در زادگاهشان ساخته‌اند، یا در مقطعی که هنوز فعالیت حرفه‌ای‌شان شروع نشده بود فیلمی با کمترین امکانات و بودجه ساخته‌اند. گاهی اوقات فیلمی کوچک و جمع و جور در بین آثار مطرح و پر سر و صدای فیلمسازان شناخته‌شده گم می‌شود و کمتر کسی سراغش می‌رود. بازاریابی و تبلیغات ضعیف این فیلم‌ها و یا کم شدن اهمیتشان در این قضیه بی‌تاثیر نیست. برخی از فیلمسازهای این لیست کارنامه‌‌ای چنان درخشان دارند که ممکن است بعضی فیلم‌های خیلی خوبشان که کلاسیک‌هایی بالقوه هستند از قلم بیفتند. می‌توانیم آن‌ها را فیلم‌های مهجور کارگردانان مشهور لقب بدهیم.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از دیجیکالا مگ، بعد از این که تمام فیلم‌های مطرح کارنامه‌ی یک فیلمساز را دیدیم، وقت دیدن آثار جمع و جورتر و کمتر شناخته شده‌ی آن‌ها می‌رسد. شاید برای این که بفهمیم خاستگاه این کارگردان‌ها چه بوده، از چه چیزهایی تاثیر گرفته‌اند و چطور به تحلیل و بررسی باقی آثارشان کمک می‌کنند. گاهی اوقات در بین همین فیلم‌های مهجور با آثاری مواجه می‌شویم که می‌توانند جزو بهترین ساخته‌های کارگردان‌هایشان قرار بگیرند. ممکن است درباره‌ی مضامینی باشند کاملا متفاوت با داستان‌هایی که به خاطرش مشهور شده‌اند، یا فیلم‌هایی کوچک و بی سر و صدا که خیلی از دیدگاه‌هایشان را در خودش جای داده.

در این فهرست سراغ بخش ناشناخته‌ی کارنامه‌ی فیلمسازهای مختلف رفته‌ایم. فیلم‌هایی با ژانرهای مختلف. آثاری که به دلایلی نادیده گرفته شده‌اند ولی مستحق توجه بیشتری هستند. این شما و این فهرستی از فیلم‌های درجه یک ساخته‌ی کارگردان‌هایی مشهور که احتمالا ندیده‌اید.

وونگ کار وای (فرشتگان سقوط‌ کرده)

عنوان اصلی: Fallen Angels

وونگ کار وای در سال ۱۹۸۸ و با ساخت اشک‌ها که می‌ریزند (As tears go by) کارش را شروع کرد و با هر فیلم تحسین‌های زیادی را برانگیخت. تا این که با ساخت در حال و هوای عشق در سال ۲۰۰۰ به اوج خودش رسید. فرشتگان سقوط‌ کرده به نوعی دنباله‌ی چانگ‌کینگ اکسپرس است، و طبیعتا اتمسفر کلی و سبک فیلمبرداری‌اش با آن یکی است. ولی از سوی دیگر، خشونت فرشتگان سقوط‌ کرده بیشتر است و شخصیت‌هایش هم خاکستری‌تر از چانگ‌کینگ اکسپرس هستند. سبک منحصر به فردی که وونگ کاروای به کار بسته به شدت امپرسیونیستی است و فیلم انگار مجموعه‌ای است از چندین لحظه‌ی جدا از هم. کارگردانی قدرتمند وونگ کار وای باعث شده که فرشتگان سقوط‌ کرده هیچ‌وقت از پا نیفتد و بعد از گذشت سال‌ها هنوز هم با انرژی و پر تنش است و تاثیر حسی عمیقی می‌گذارد. درامی است جذاب برای طرفداران فیلم‌های خاص.

پل ورهوفن (اسپترس)

عنوان اصلی: Spetters

پل ورهوفن را بیشتر با فیلم‌هایی می‌شناسند که در آمریکا ساخت. از پلیس آهنی که در دهه ۸۰ ساخت تا سربازان سفینه فضایی (Starship Troopers)، ورهوفن موفق شد سبک خودش را در بلاک باسترها پیدا کند و مدل خودش را بسازد. فیلم‌های سر راستی که سرگرمتان می‌کرد و همزمان با نگاهی بدبینانه به نقد مناسبات اجتماعی می‌پرداخت. پل ورهوفن فیلمساز ظریف و بی‌دردسری نیست و فیلم‌هایش شوخی‌های زمخت و صحنه‌های اروتیک و خشونت زیادی دارد که در بلاک باسترهای معمولی دیده نمی‌شوند. ورهوفن در زادگاهش هلند دو فیلم ساخت، راحت‌الحلقوم و سرباز پرتقال ( که اولی نامزد اسکار هم شد). اسپترس در زمان اکرانش بحث‌های زیادی برانگیخت. فیلم داستان چند جوان را دنبال می‌کند که هرکدام رویاها و آرزوهای خودشان را دارند. ولی باز هم تصویری بدبینانه، خشن، اروتیک و نیهیلیستی از جامعه‌ی آن زمان هلند ارائه داده. همچنین فیلمی پر انرژی است که موقعیت‌های دراماتیک پیچیده‌ای دارد. صحنه‌های زیادی در اسپترس مخاطب را به یاد دیگر کارهای ورهوفن می‌اندازد. آنطور که صحنه را در اختیار بازیگران قرار می‌دهد تا آزادانه در آن حرکت کنند، یادآور صحنه‌ی اداره‌ی پلیس در فیلم غریزه‌ی اصلی است. نگاه بدبینانه و تلخی هم که در فیلم جاری است، بعدها به مولفه‌ی آشنای فیلم‌های او شد.

پارک چان ووک (من یک سایبورگ‌ام، ولی عیبی ندارد)

عنوان اصلی: I’m a Cyborg, But That’s Okay

پارک چان ووک یکی از شناخته‌شده‌ترین کارگردانان کره جنوبی است. سه‌گانه‌ی انتقامی که ساخت، به ویژه Oldboy شهرتی جهانی پیدا کرد. پارک چان ووک مخاطبان زیادی را با نماهای زیبایش شگفت‌زده کرد، ولی همزمان از نمایش خشونت و شوخی و روایت داستان‌های جذاب و منحصر به فرد روی برنگرداند. بعدها و در سال ۲۰۱۰ فیلم استوکر را با بازیگرانی بین‌المللی کارگردانی کرد، که بار دیگر فیلمی بود پیچیده و خشن، ولی خوش ساخت. خشونت از مضامین مورد علاقه‌ی اوست، نقشی که خشونت و انتقام در ذهن آدم‌ها ایفا می‌کند، و اینکه چه چیزی ما را وادار می‌کند دست به خشونت ببریم و همه‌ی این‌ها چطور ما را شکل می‌دهد.

من یک سایبورگ‌ام ولی عیبی ندارد از هر لحاظ با دیگر فیلم‌های پارک چان ووک فرق دارد. فیلمی گرم و رمانتیک درباره‌ی آدم‌هایی که در جامعه جایی ندارند. با این که خشونتی درکار نیست، ولی فیلم هنوز امضای پارک چان ووک را دارد. سبک بصری خاص او و شوخی‌های منحصر به فردش در این فیلم قدرنادیده به خوبی پیداست.

برایان دی‌پالما (انفجار)

عنوان اصلی: Blow Out

دی‌پالما انقدر کارنامه‌ی متنوع و جذابی دارد که طبیعی است در آن میان فیلمی کم سر و صداتر از دستمان در رفته باشد. این کارگردان هم فیلمی ترسناک مثل carrie ساخته و هم یک فیلم گنگستری دهه هشتاد تمام عیار مثل صورت‌زخمی. از فیلم جنایی راه کارلیتو تا قسمت اول ماموریت غیرممکن.

در کنار این فیلم‌های مهم و پربیننده، انفجار بیشتر زمینی و آدمیزادی به نظر می‌رسد. که همین باعث شده مهارت‌های دی‌پالما بیشتر خودش را نشان دهد. فیلم داستان صداگذاری با بازی جان تراولتا را روایت می‌کند که به صورت اتفاقی صدای کشته شدن کسی را حین وقوع ضبط می‌کند و همین زندگی‌اش را به خطر می‌اندازد.

انفجار مشخصا از چند فیلم تاثیر گرفته. صحنه‌ای که جان تراولتا نوار ضبط شده را بارها و بارها می‌شنود تا چیزی پیدا کند، یادآور آگراندیسمان است. یا تنش و تعلیقی که ذره ذره به اوج می‌رسد به آثار هیچکاک پهلو می‌زند. سرتاسر فیلم اتمسفری سرد و رمزآلود دارد که مخاطب را به یاد فیلم‌های معمایی ایتالیایی می‌اندازد.

تریلری جذاب و نفس‌گیر است که طرفداران دی‌پالما نباید از قلم بیندازندش.

دنی بویل (گور کم‌عمق)

عنوان اصلی: Shallow Grave

دنی بویل درست دو سال قبل از این که فیلم مشهور دهه نودش یعنی Trainspotting را بسازد و نامش سر زبان‌ها بیفتد، گور کم‌عمق را ساخت. فیلم درباره‌ی چند دوست است که جسد هم‌خانه‌شان را به همراه مقداری پول پیدا می‌کنند. با اینکه داستان این فیلم متفاوت است، لحن شوخ‌طبع و حس و حال تیره و همزمان پرانرژی آن برای طرفداران Trainspotting جذاب خواهد بود.

این که گور کم‌عمق تلفیقی از سبک‌های مختلف و تاثیرگرفته از فیلم‌های دیگر است نباید باعث شود تجربه‌ی سینمایی منحصر به فردی که ارائه می‌دهد را ندیده بگیریم. صحنه‌هایی در فیلم هست که در ترسناک‌ها می‌بینیم، و جنسی از پارانویا که در مکالمه شاهدش بودیم. با داستانی که شروعی به سبک تریلر دارد و بعد رگه‌هایی از کمدی سیاه به آن اضافه می‌شود. از این لحاظ انگار پیش‌درآمدی است بر Trainspotting که ژانرهای مختلف را تلفیق کرد و داستان خودش را به وجود آورد.

گور کم‌عمق همچنین یادآور فیلم‌هایی است که گای ریچی در اواخر همان دهه ساخت: ضامن، قنداق و دو لوله تفنگ شلیک شده (Lock, Stock and Two Smoking Barrels) و قاپ‌زنی (Snatch ).

اگر از فیلم‌هایی که ذکرش رفت خوشتان می‌آید، گور کم‌عمق را ببینید. فیلمی سرحال و پرانرژی که دیدنش شدیدا لذت‌بخش است.